On y va!

Zomer 1997, Frankrijk, les Calanques. We zijn afgezakt naar de Middellandse zee via Pont du Gard en de wijnvelden van Chateauneuf du Pape. We hadden gehoord van de calanque ‘En Vau’ bij Casis. De Fransen noemen dit een cathedraal; zo prachtig, indrukwekkend en bovenal paradijselijk stuk van onze aarde. Na een uurtje wandelen vanuit Casis ontvouwde het panorama zich aan ons: enorme steile rotswanden die in een smalle kloof fantastisch blauw water en een piepklein strandje verborgen houdt. Heerlijk om daar na de inspanning neer te strijken, wat te zwemmen en na enige tijd weer -met niet te voorkomen weemoed- weer te vertrekken. Je kunt er heerlijk dobberen, maar het is natuurlijk ook te gek om op een rots te klimmen, soms wel 20 meter boven het water en dan te springen. Het gevoel om even te vliegen, het warme water, de bubbels en weer boven komen.

Dit beeld kwam boven toen laatst iemand mij vroeg hoe ik die eerste weken als zelfstandig ondernemer ervaar.

Zomer 2013, door een verschil van inzicht in de bedrijfsvoering scheiden na 8,5 jaar de wegen van ARCADIS en mij. Een stap die ik al wel langer ambieerde, maar naar mate je ouder wordt, neem je keuzes die financiƫle zekerheid vragen. Een gezin, een huis, een auto. En een baan staat voor financiƫle zekerheid. En als het goed is ook voor voldoening, erkenning, ruimte en groei. Berust ik mij dan in veiligheid of neem ik toch die stap? Soms laat je gemoed je geen keuze.

Dobberend in het warme water zag ik de rotsen waar ook anderen al vanaf sprongen. Ik zwom ernaartoe, klom omhoog, wachtte op mijn beurt en nam een aanloop. Er is geen weg terug. In de zweefvlucht bedacht ik mij nog: een bommetje of een elegante duik? Een duik. Ik haal diep adem. Ik raak het water, de bubbels om mij heen. Ik zie vissen, de luchtbedjes op het water, ik doe een paar slagen. Ik geniet! Wat is het hier mooi. Ik laat luchtbelletjes ontsnappen en ga rustig naar de oppervlakte. Wat een sprong, wat een gevoel.

On y va!